سخنی با دوستان وبلاگی

سلام دوستای مهربونم.

ممنونم که به یاد ما هستین. منم به یاد همتون هستم. امیدوارم بهم حق بدین که یه مدتی زمان لازم داشته باشم تا با زندگی جدیدم بتونم هماهنگ بشم.

باور کنید بی معرفت نیستم. تا فرصتی گیر بیارم، وبلاگ هاتون رو می خونم.اما واقعا نمی رسم کامنت بذارم. امیدوارم به بزرگی خودتون ببخشید.

بنا به دلایلی مجبور شدم برخی از پستها رو رمزدار بذارم. بلافاصله بعد از پست هم سعی می کنم رمزش رو برای همتون ارسال کنم. اما تا وقتی که رئیس کوچولو اجازه بده. دیروز هم برای برخی دوستان رمز رو گذاشتم و برای برخی نرسیدم رمز رو ارسال کنم. امیدوارم به دل نگرفته باشید. تا جایی که یادم مونده باشه سعی می کنم خودم رمز رو برای دوستان ارسال کنم. البته اگه دوستانی که رمز نگرفتن لطف کنن و بهم یادآوری کنن، ممنون میشم.

دوستتون دارم.